હે ઈશ્વર્,

રોજ રાત થઈ
ઉતરી આવતું
ક્યું દર્દ
તારી છાતીમાં લઈ તું બેઠો છે?

એ કયું દર્દ
અવાજ વગર
અમને વીંટળાઈ વળે છે
અને અમે બ્હાવરા થઈ
ઘર તરફ દોટ મૂકીએ છીએ

અમને નિંદ્રાના પથે મૂકી જાય છે
એ અમારી અંતર્મુખતા છે કે તારી?!!

જે અમને અંધારાં સ્વપ્નોમાં ડુબોળે છે
એ તારા આંસુઓની ધારા
કઈ પ્રગાઢ ઊર્મિઓનું પરિણામ છે??

એ કયું દર્દ
તારી છાતીમાં લઈ તું બેઠો છે?!!

જિંદગીને..

મારા વહી જતા ઊચ્છવાસોમા
ઉડી જતી પરીઓ
તમે ખોવાઈ ના જશો..,

અંધારી રાત્રે હું
સાવ એકલો
ચાલવા નિકળી પડયો હોઉં તો
મળી લેજો મને
રસ્તામાં આવતાં
મંદિરના માતાજીની મૂર્તિ બનીને,
આપણી આ મુલાકાત નો સાક્ષી હશે
ખુણામાં બળતો
એકમાત્ર સ્થિર
અખંડદિવો

અને હું મુંઝવાતો હોઉં એકલો
કોઈ નવા જ મિત્રનું ઘર શોધતાં
શિયાળામાં દૂરની સાવ અજાણી જગાએ
તો આવી જજો મને શોધતા
ફટફટીયાપર મૂંછાળો માણસ બનીને
પહોંચાડી જજો મને મારા દોસ્તને ત્યાં
જ્યાં મારી રાહ જોતું હોય સાંજનું વાળું
અને મગફળીના ગરમ ઢગલાપર સૂતાં
સંભળાતી તેની વાતો

તમે આવી ચડો ક્યારેક કોઈ બપોરે
ટપાલી સાથે ટપાલ બનીને
તો થોડી રાહ જોજો,
જરાજરા હાંફી રહેલા ટપાલીને હું
પાણીનું પુછીશ
અને જ્યારે એ
અજાણ્યા હોવાની ઝાંખી શરમથી
પાણીને ઊંચેથી ઝટ
ગટગટાવી રહ્યો હશે ત્યારે
તેની દાઢીએથી નીંતરીને ટપકતી હશે
મારી તમનેજ મળવાની ઉત્સુકતા
તમે પણ રાહ જોજો

ઉનાળામાં બધા સાથે
ધાબે સૂતો હોઉં ને
અચાનક જાગતાં
મારી સીધી નજર
શોધશે તમને આકાશમાં
જો ઝબકી જાઓ તમે ક્યાંક
સુરેખ સ્મિતાળો ખરતો તારો બનીને તો
ભલે આપણી નજર નહિં મળે પણ
આકાશના કોઈ અણધાર્યાં ખૂણે
તમને મળ્યાંનો આનંદ તો હશેજ
તમને મળી લીધાં નો આનંદ
મારા એકલા અટુલા વિચારનિવ્રુત્ત મનની
બહુ કિંમતી મૂડી હશે..

તમે આવતાં રહેજો રાત્રે
અડધી બીડાયેલી આંખે સૂતાં
બાળકની દાદીમાંની વાર્તાઓમાં
એ બાળકે વાર્તા દરમ્યાન પુછેલા
તેના ચહેરા જેવા નિર્દોષ રુપાળા પ્રશ્નોમાં
અને તે પ્રશ્નોના ડહાપણ ભીનાં
પોચા તર્કવાળાં, બોખા પ્રત્યુત્તરોમાં
જે સાંભળશે ખુલ્લામોંની અપલક જિજ્ઞાસા..
તમો શોષાઈને
મિંચાઈ જજો તેમાં
આખેઆખા

બા

અહિં તહિં વિહરતી શબરી
અને એકઠાં થયેલાં મીઠાં બોરથી
ટેવાયેલું નામ
રામ રામ

પડખું ફેરવતાં
ખેંચાતી માળાના મણકાઓ
અને છાતીમાં ડૂબતાં જતાં
તારાઓનું ગ્રામ
રામ રામ

રાહ જુએ, પણ
કોની એ ના જાણે
આંખ ન માંગે આરામ

થોડાં હાઇકુ, લાઘવીના વિરલ શોખીનો માટે

ચંદન ગંધ
અંધ ઘસે ને ઉગે
સૂરજ થઇ

—
ચિતા બળી ને

રાખ ફરવા ઊડી

હવાને સંગ..

—

તરસ્યું ઝાડ
આવીને મોઢા મોઢ
ઊભું રણમાં

—

સાવ રુઠિને
બન્ધ થયેલી આંખો
ખોજતી મને

—

કેટલી વાતો
ઊભરાતી આંખોમાં
ભીનાશ થઇ !

—

આંસુનાં

સરનામા તો ના પૂછો

સવાલ થઈને!!

આકર્ષણ

હું તને પામી રહ્યો છું
તારા વિસ્તારનું
એક અન્ત્યબિંદુ થઈ

તારા સૂરોને
મન આશ્લેષમાં લઈ
વહાલ કરતું રહે છે
તે છતાં
તને શોધું છું હું
છાને છપને,
અંદરના મૌનમાં
તારું સઘળું સંગીત્
શાંત થયા પછી

તારી પગરજની ગંધ
મિશ્ર થયા પછી
ગુલાબની પાંદડીનું જેમ ગૌરવ વધે છે તેમ
પાર્થિવ સંઘર્ષોમા વધી રહ્યું છે
મારું આત્મગૌરવ

તારાથી ઘણેજ દૂર એવો હું
દોડી રહ્યો છું પળેપળે
ફેલાએલી બાંહો લઇને
તારી તરફ
કોણ જાણે કેટલીય ટેકરીઓ,
ખીણો ને આકાશ વિસ્તરેલાં છે
મારી ને તારી વચ્ચે
છતાં પણ એકજ વાત મનમાં કે
હું દોડી રહ્યો છું
બસ તારી તરફ

મંથન

મન નાચતું
ખાટી છાશ જેવું ઘમ્મરઘમ

ઉછળતું સફે્દ ઉત્સાહી છોળોમાં
છીણાઈ પાછું પડતું
અનેક નીતરતી બુંદોમાં

અંદર મથતું પોત પકડવા
‘ક્યાં છે માખણ?’
પૂછતું ફરતું
સફેદી અવાક સૌ કણકણને
મુંઝાતું અનુત્તરોમાં

ખટાશ – હસી લઈ અવહેલે
આડશ થઈ સમયને ઠેલે
છતાં મગ્ન એ
વિરલ લયે ખળખળી
ધસે અંદર એ
વળી વળી ને
ઢંઢોળે આખી જાત,
પામવા
એક વિરંગી અંધારા નો અર્ક
સ્વભાવે હોવાનો એક તર્ક

ત્યાંજ હજી છોળાયેલું, થઇ ફીણ ફરે, ઉપરે;
મનના મંથનનું હળવું એક, તાત્પર્ય તરવરે..

મારું જૂનું ઘર

મારૂં જૂનું ઘર

મારે જવુંતું ખૂંદવા ડૂંગરા હતો અફર્,
આવી ગયું રસ્તામાં પણ મારૂંજ જૂનું ઘર
મનમાં તરંગો જાણે મે સંઘ્યૂં કોઈ અત્તર
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

જેની દિવાલો મારા બચપણથી તરબતર
જેની સિઢીમાં મારા વર્ષોની ચઢઊતર
ડર જ્યાં હજી અજાણ્યા બાવાનો કારગર
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

હજુ યાદ છે કે રમતા ફૂટી ગયો જો કાચ
ડોશી પેલી ગાળો મંહિ સહૂની કરે કબર
એ કયાં હશે આજે એનો કોઈ નથી ઉત્તર
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

દફ્તર મુકી બાજુએ કેવી રમતાં’તા બાજી
કરતું કોઇ અંચઈ તેને ચુંટલીઓના નસ્તર
પણ થઈ જતું ત્યારે બધું થોડાકમાં સરભર,
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

નાજુક પેલી જાંબુડી તેને પાતળું આજે થડ
ઠળિયો મેં વાવ્યોતો એ કયા જાંબુની અંદર
વિજ્ઞાનમાં હશે શં કોઇ વ્યાજબી ઉત્તર??
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

હશે એ ગાય ક્યાં જે આવતી’તી બારીની પાસે
ને બેસી ચાવતી મારો સમય આ ઓટલા ની ઉપર
તેનાં બે શિંગડે જામ્યા હશે મારા સમયના થર!
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જૂનું ઘર!

મારી ખોવાઈ છે ચીજો ઘણી આ ઘર ની આસપાસ
અહિં ખોવાયા આનંદો ઘણા મિત્રોથી જે સભર
હું તો ઊમટીજ પડવાનો ભલે જાતો જુદે નગર
આવી ગયું રસ્તામાં જો મારુંજ જુનું ઘર

પગરવ

 

પગરવ

કાગળ પર પેન એક
ધસમસતી જાય
કંઈક રસ્તા ઊઘડે અને
કંઈક બન્ધ થાય

રસ્તાઓ રસ્તાઓ
ડુંગરા ચોપાસ
કંઈક નદીઓ કૂદે
કંઈક સાવ સૂઈ જાય

સૂતા રસ્તાઓ પર
ચાલવાના શોખ
મને મ્હાલવાના શોખ
જયાં પગરવ ખોવાય

પગરવ ખોવાય કોઈ
વનરાજીમાં
જ્યાં વણખેડી કેડી પર
પગરવ વવાય

વણખેડી કેડી પર
અંધારુ આપઘાતી
પડછાયા થઈેને
ઊંચેથી પછડાય

પછડાયા પડછાયા
સળવળ સળવળ
મરતા પહેલાનું
થોડું જીવી જાય

સળવળતાં સાપો
પડછાયા બાથ ભરી
સ્વર્ગની દીશામાં
ધીમે ચઢતાં જાય

વ્રુક્ષોની ટોચ પર
સાપોની બાથમાંના
પડછાયા સૂરજ
બટકે બટકે ખાય

“પડછાયાઓનો રે
મોક્ષ ના થાય..!”
વાવેલો પગરવ
ધીમુ એ રડી જાય.