નયન ને બંધ રાખીને

/* Ruchir Vyas <avadhut_masti@…>wrote:

Advertisements

અસર

 

યા ખુદા મહેફિલમાં ખુદની ખુદથી થૈ ગઈ છે બગાવત

હો જમાવટની અસર કે અસરની એ હો જમાવટ

બદનામ છે ખુદ ખુદાની ફૂરસદથી કંઈ ઘડવાની આદત

ત્યાં વળી શું હુ ચિલાચાલુ ને તનહાઈ ગઝલ

આપને એકાંતમા જાણે મળી લીધાંની હરકત

કે પછી પીછો પકડતી મવાલી એક બે શરત

અરે બદનામ છે ખુદ ખુદાની ફૂરસદથી કંઈ ઘડવાની આદત

ત્યાં વળી શું હુ ચિલાચાલુ ને તનહાઈ ગઝલ

દેખાવતો એવો કરે કે ખાસ કાંઈ છે નહીં

પાસ જો સરકી ગયાં તો ક્યાં ઉડી ચહેરાની રંગત

શું હશે કોઈ આથી અંગત?

યા ખુદા મહેફિલમાં ખુદની ખુદથી થૈ ગઈ છે બગાવત

હો જમાવટની અસર કે અસરની એ હો જમાવટ

બદનામ છે ખુદ ખુદાની ફૂરસદથી કંઈ ઘડવાની આદત

ત્યાં વળી શું હુ ચિલાચાલુ ને તનહાઈ ગઝલ

તો!

શરીર મારું શબ્દ થઈ ફેંકાય
તીર એ ઉતરે તારી અંદર
સચવાય એનું શબ સદા યાદદાસ્તમાં

મન મારું પાણી બની વહ્યા કરે
મારી કવિતાઓની ખોવાતી-કહોવાતી છીપમાં
પાંગરે બે મોતી તારી આંખનાં

આત્મા મારો સૂર્ય થઈ ઊગી નીકળે
તારો, કોઈ હસતી રમતી સવારનો પડછાયો
તને પૂછતો રહે – હું ક્યાં?

સાથે

 

 

 

તારી કેડ્યે કુંડળાયેલાં
મીઠાં મરોડ
ભલાં પુછી બેઠાં કે મને
શાનાં છે કોડ
એનો દીધો જો સાચો
જવાબ તો તું લજ્જાઇ
બોલી ઉઠીશ કે ‘હવે છોડ!’

હરીયાળી વાતોનાં ખેતર વાવ્યાં છે
મારી આંખોએ પાંપણ પછાડે
જ્યાં સૂરજ જરી ન રંજાડે
એવાં ધુમ્મસમાં બોળેલાં ખેતર લણતી
તું તારી આંખોના એેક-એક ઉલ્લાળે
તારી આંખોના અણિયાળાં
દાતરડાં મારીતે
ઉગતી નિંદર્યુંને નહિં ભાળે

તારી સાથેની મારી રાતે વરસતાં
પાણી વિનાના કોઈ મેહ
મારી બાજુમાં રહે સૂતેલી તું
મને હળવા અડક્યાંનો દઈ છેહ
તારા હળવાં અડક્યાંથી ભીનો
આખ્ખોએ દેહ

ઊઠતાં જોઉં તો મારાં રુંવેરુંવે
ફરે તડકાનાં ઝેરીલા સાપ
      જાઉંજો દુરતો તુંયે રુઠે
      ને વળી રોવે તો થઈ જાયે પાપ
તારા આંસુના વણઝારાં ગાતાં જે ગીત તે
મારી આંખોને લખી આપ

હે ઈશ્વર્,

રોજ રાત થઈ
ઉતરી આવતું
ક્યું દર્દ
તારી છાતીમાં લઈ તું બેઠો છે?

એ કયું દર્દ
અવાજ વગર
અમને વીંટળાઈ વળે છે
અને અમે બ્હાવરા થઈ
ઘર તરફ દોટ મૂકીએ છીએ

અમને નિંદ્રાના પથે મૂકી જાય છે
એ અમારી અંતર્મુખતા છે કે તારી?!!

જે અમને અંધારાં સ્વપ્નોમાં ડુબોળે છે
એ તારા આંસુઓની ધારા
કઈ પ્રગાઢ ઊર્મિઓનું પરિણામ છે??

એ કયું દર્દ
તારી છાતીમાં લઈ તું બેઠો છે?!!

જિંદગીને..

 

 

 

 

મારાં વહી જતા ઊચ્છવાસોમા
ઉડી જતી પરીઓ
તમે ખોવાઈ ના જશો..,

અંધારી રાત્રે હું
સાવ એકલો
ચાલવા નિકળી પડયો હોઉં તો
મળી લેજો મને
રસ્તામાં આવતાં
મંદિરના માતાજીની મૂર્તિ બનીને,
આપણી આ મુલાકાત નો સાક્ષી હશે
ખુણામાં બળતો
એકમાત્ર સ્થિર
અખંડદિવો

અને હું મુંઝવાતો હોઉં એકલો
કોઈ નવા જ મિત્રનું ઘર શોધતાં
શિયાળામાં દૂરની સાવ અજાણી જગાએ
તો  આવી જજો મને શોધતાં
ફટફટીયાપર મૂંછાળો માણસ બનીને
પહોંચાડી જજો મને મારા દોસ્તને ત્યાં
જ્યાં મારી રાહ જોતું હોય સાંજનું વાળું
અને મગફળીના ગરમ ઢગલાપર સૂતાં
સંભળાતી તેની વાતો

તમે આવી ચડો ક્યારેક કોઈ બપોરે
ટપાલી સાથે ટપાલ બનીને
તો થોડી રાહ જોજો,
જરાજરા હાંફી રહેલા ટપાલીને હું
પાણીનું પુછીશ
અને જ્યારે એ
અજાણ્યા હોવાની ઝાંખી શરમથી
પાણીને ઊંચેથી ઝટ
ગટગટાવી રહ્યો હશે ત્યારે
તેની દાઢીએથી નીંતરીને ટપકતી હશે
મારી તમનેજ મળવાની ઉત્સુકતા
તમે પણ રાહ જોજો

ઉનાળામાં બધાં સાથે
ધાબે સૂતો હોઉં ને
અચાનક જાગતાં
મારી સીધી નજર
શોધશે તમને આકાશમાં
જો ઝબકી જાઓ તમે ક્યાંક
સુરેખ સ્મિતાળો ખરતો તારો બનીને તો
ભલે આપણી નજર નહિં મળે પણ
આકાશના કોઈ અણધાર્યાં ખૂણે
તમને મળ્યાંનો આનંદ તો હશેજ
તમને મળી લીધાં નો આનંદ
મારા એકલા અટુલા વિચારનિવ્રુત્ત મનની
બહુ કિંમતી મૂડી હશે..

તમે આવતાં રહેજો રાત્રે
અડધી બીડાયેલી આંખે સૂતાં
બાળકની દાદીમાંની વાર્તાઓમાં
એ બાળકે વાર્તા દરમ્યાન પુછેલા
તેના ચહેરા જેવા નિર્દોષ રુપાળાં પ્રશ્નોમાં
અને તે પ્રશ્નોના ડહાપણ ભીનાં
પોચાં તર્કવાળાં, બોખાં પ્રત્યુત્તરોમાં
જે સાંભળશે ખુલ્લામોંની અપલક જિજ્ઞાસા..
તમો શોષાઈને
મિંચાઈ જજો તેમાં
આખેઆખાં

બા

અહિં તહિં વિહરતી શબરી
અને એકઠાં થયેલાં મીઠાં બોરથી
ટેવાયેલું નામ
રામ રામ

પડખું ફેરવતાં
ખેંચાતી માળાના મણકાઓ
અને છાતીમાં ડૂબતાં જતાં
તારાઓનું ગ્રામ
રામ રામ

રાહ જુએ, પણ
કોની એ ના જાણે
આંખ ન માંગે આરામ